Het verhaal van Ghan

Geen asielstatus, maar ook geen mogelijkheid om terug te keren

Dat Ghan afkomstig is uit Tibet daar twijfelt niemand aan; ook de DT&V en IND niet. Hij spreekt 4 soorten Tibetaans, heeft de uiterlijke kenmerken en is lid van de Tibetaanse vereniging. Toch wordt er getwijfeld aan zijn identiteit, omdat Ghan volgens de IND te weinig Chinees spreekt. Theoretisch gezien zou het daarom mogelijk zijn dat hij niet uit China komt maar, tot de Tibetaanse enclave in India behoort.

Er zijn diverse redenen waarom Ghan geen Chinees spreekt. Zo is hij boer en heeft weinig onderwijs genoten. Daarbij wordt er in zijn regio weinig Chinees gesproken, omdat veel inwoners deze taal weigeren te leren; zo ook Ghan. Indiaas spreekt hij overigens ook niet.

Het lukt Ghan niet om de documenten te verkrijgen die aantonen waar hij vandaan komt, omdat deze uit een zeer afgesloten en gevaarlijk gebied moeten komen. Doordat het hem niet lukt de juiste papieren te overleggen, krijgt hij geen asielstatus en mag niet in Nederland blijven. Echter, het is ook niet mogelijk hem uit te zetten. Zowel China als Nepal als India wil niks met hem te maken hebben.

Ghan is niet de enige die zich in deze ingewikkelde positie bevindt; er zijn in Nederland zo’n honderd Tibetanen die tot deze ‘probleemgroep’ behoren. Zij krijgen allemaal geen asielstatus, maar kunnen ook niet terug. Een advocate zet zich in voor deze groep en probeert de DT&V in te laten zien in wat voor benarde situatie zij zich bevinden. Daarbij probeert ze deze groep Tibetanen zich te laten presenteren bij verschillende ambassades (India, China, Nepal), om zo alsnog de benodigde reispapieren te verkrijgen.

Als dit geen vruchten afwerpt en het ook de DT&V niet lukt Ghan terug te laten keren, moet er een ‘buiten schuld’ advies volgen. Dit houdt in dat hij buiten zijn schuld om niet kan terugkeren naar zijn land van herkomst. Dit is een tot nu toe zeer langzaam en moeizaam proces.